The Veil of Ignorance

Ik voel me onwetend. Onzeker en ver af van wie ik ben. Ik ben zoekend. Als me gevraagd wordt hoe het met me gaat dan weet ik eigenlijk niet wat ik moet zeggen. In het moment is het: het gaat. Ik vind het ingewikkeld om te voelen. Ik weet eigenlijk helemaal niet goed wat voelen nu echt is. Het komt en het gaat. Ik zou best graag willen leren voelen. Want dan kan ik me misschien ook beter uitdrukken. Er gaat nu zo veel rond in mijn hoofd, dat ik niet meer weet wat waar is. Mijn lichaam geeft me signalen maar ik kan ze niet lezen. Op dit ogenblik heb ik hoofdpijn. Ik ben en blijf moe. Mijn nek is al een hele tijd zo stijf als een plank en pijnlijk. Mijn spieren zijn bij de geringste krachtinspanning twee of drie dagen pijnlijk en ook mijn rug speelt regelmatig op. Mijn keel is gespannen en mijn longen zijn gevoelig.

Maar wat VOEL ik nu eigenlijk? Is het verdriet? Dan zou ik moeten huilen om dat los te kunnen laten. Maar huilen kan ik niet. Is het een soort bedruktheid, een klemmend gevoel? Is het vlakheid? Voel ik me gelaten? Of juist opgelucht? Schuldig? Of juist niet? Hoe voel je je? Hoe kun je voelen? Wat is dat? En hoe beschrijf ik dat? Ik voel best vaak een spanningsgevoel in mijn hartstreek. Het voel een soort van zenuwachtig. Ik voel ook angst. Bang voor de toekomst. Ik durf mezelf niet te vertrouwen. Ik voel me snel geagiteerd. Ik heb een kort lontje. Muziek kan me een melancholisch gevoel bezorgen. Maar ook een boos gevoel. Een irrigatiegevoel. Als het muziek is die me irriteert. Ik krijg vaak kippenvel. Ik lach eigenlijk bijna niet. Als mijn dochters me omhelzen dan voel ik warmte, liefde, een intens gevoel van houden van. Moederliefde. Maar ik kan ze ook goed loslaten. In de zin van dat ik het ook zo zalig vind om alleen te zijn. Me te verdiepen in Human Design. Me verdiepen in mezelf. Om een begin te maken. Human Design als middel voor zelfonderzoek. Onderzoek naar wie ik ben. Wie ik wil Zijn. Een voelend mens.

Ik werk graag met beelden. De foto bij dit verhaal laat wel zien wat ik met de titel bedoel. De sluier van onwetendheid. Alleen mijn oog ziet. Mond, neus en oor zitten verstopt. En over mijn hoofd de sluier van onwetendheid. Ik kijk door dingen heen en kan me moeilijk uiten. Expressie is een vorm die bij me past. Ik ben een expressief persoon. Emotioneel geladen. Ik zeg wat ik denk. Mijn mond, neus en oren zijn nu afgeschermd. Een teken van het niet toelaten van uiting. Het beschermende mechanisme. Als ik me niet kan (of mag) uiten dan slaat het naar binnen. Ik wil leren voelen. Ik heb ergens in mijn leven geconditioneerd dat voelen niet veilig of handig is. En het dan uiten al helemaal niet. Het is een instinctieve reactie. Het past bij mijn design. De kunst om hier iets mee te gaan doen waardoor ik niet meer instinctief hoef te reageren in vechten, vluchten of bevriezen. Ik wil weer leven vanuit mijn bron. Vanuit zachtheid. Vanuit puurheid. Vanuit liefde. Voor mezelf.