AI zonder puntjes, mama!

Wanneer ik het over AI heb, dan hoor ik van mijn dochters altijd een correctie op de manier waarop ik dat uitspreek. “Mam, het is geen A.I. Het is gewoon aaneengesloten. Eeijaai.” Die momenten waarop je de generatiekloof even subtiel wordt gereflecteerd. Ik heb altijd een soort van haat-liefdeverhouding gehad met artificial intelligence. Omdat ik zo van het mens-zijn houd en AI nou niet bepaald gaat over mens-zijn. Toch komt er soms iets voorbij wat me nieuwsgierig maakt.

Zo las ik vanmorgen een artikel over een nieuwe AI-technologie, ontwikkeld door een voormalig Harvard-professor. Het ging over een nieuw systeem, genaamd North Star, wat (aldus het artikel) digitale simulaties gebruikt van wereldleiders om duizenden scenario's door te calculeren – met als resultaat de ondersteuning van strategische beslissingen en om mogelijke escalaties te voorkomen. ‘Poeh, dat is me nogal een nobel streven’ hoorde ik mezelf hardop denken. ‘Op papier klinkt het indrukwekkend. Misschien wel mooi ook. Als het onze wereld in minder gedoe kan brengen dan zou dat prachtig zijn. Wie wil dat nou niet?’

En toch… begon er bij mij iets te knagen. Want wat leeft daaronder écht? Waarom zou je zoiets willen ontwikkelen? En hoe komt dit binnen in onze maatschappij waarin er wellicht meer mensen zullen leven die een haat-liefde verhouding hebben met al dat ‘nieuwerwetse spul’. Ik zal daar vast niet de enige in zijn. Ik merk dat omdat er veel over wordt geschreven. Vooral ook over wat het voor ons in de toekomst zal kunnen betekenen. Een soort van collectieve angst: “Wat als AI ons overneemt? Wat als we straks niet meer nodig zijn? Als alles slimmer, sneller, efficiënter wordt — zonder dat we als mens nog iets te brengen hebben?”

Deze angst wordt gevoed. Door media. Door markten. Door systemen die floreren op onzekerheid. En heel eerlijk? Ik vind dat een beetje misdadig. Niet omdat ik tegen technologie ben — integendeel — maar omdat angst zo vaak wordt gebruikt als stuurmiddel. Terwijl het ons juist iets wil leren. Maar het lijkt er soms op dat we dat zijn vergeten. Dat we niet meer in staat zijn om iets als signaal te ontvangen. Maar dat het altijd binnenkomt als iets waartegen we ons moeten wapenen. Met hand en tand verdedigen. Te paard te paard!! Of… juist helemaal verlamd in plaats van bewogen.

Maar hoe zou het zijn, als we die angst niet langer zouden zien als vijand, maar inzetten als een zachte leraar? Wat als angst niet betekent dat er iets fout is, of dat het ons bedreigt, maar dat het ons laat zien dat iets ouds mag worden losgelaten? Iets wat ons iets kan brengen in plaats van afnemen?

Wij kunnen dat best wel, want dat hebben we in ons bestaan als mensheid keer op keer laten zien. Telkens wanneer we als mens onder druk kwamen te staan, hebben we laten zien dat we kunnen bewegen. Niet door onze ziel te verkopen. Maar juist door die ziel te herinneren. Te erkennen. Te léven.

En laat dat nou precies iets zijn waar dit soort technologie — hoe knap ook bedacht — tekorten laat zien. De mens is meer dan logica. We zijn abstract, met herinneringen die betekenis geven aan wat we meemaken. We zijn individueel, met inzichten die nog nooit eerder zijn voorgekomen. Instinctief, met een oerwijsheid die direct weet wanneer er gevaar is. En intuïtief — een stille helderheid die voelt wat klopt, zonder uitleg. We zijn ook wezens van verbinding. We helen, leren en groeien in contact met elkaar.

Als je dát probeert te vangen in een voorspelbaar model, dan mis je de essentie: het mysterie van mens-zijn. Elke poging tot controle — hoe briljant ook ontworpen — blijft dan per definitie onvolledig. Misschien zelfs… liefkozend gezegd… gedoemd om te mislukken.

Want dát is wat AI nooit zal kunnen: Het doorvoelen van verdriet. Het plotselinge weten zonder reden. Het onverwachte moment van inspiratie. De stilte die zindert. De liefde die nergens op slaat en toch alles opent. AI herkent patronen. Maar leven… Leven beweegt voorbij het patroon.

We zijn hier niet om gecontroleerd te worden door technologie. We zijn hier om haar bewust in te zetten. Als verlengstuk van wie we zijn. Niet als vervanging daarvan. En zolang we dat blijven doen, zal geen enkel algoritme ooit de plek van de mens kunnen innemen. En dat is toch super hoopgevend?

Misschien zijn we niet hier om een toekomst te voorspellen. Maar om haar te belichamen. Eén moment tegelijk.

En volgens mij is dat het hele punt van AI zonder puntjes.

---

Reflectie vanuit Human Design

Gate 37.5 – The Family
Mijn liefde voor het menselijke zit in alles wat ik schrijf. Ook als ik het heb over technologie. Ik kijk erdoorheen. Zie waar verbinding ontbreekt. En breng het terug naar waar het wél klopt: nabijheid.

Gate 5.1 – Waiting
Ik ben gebouwd voor ritme. Ik hóór wanneer iets klopt. Dit stuk had geen haast. Het moest rijpen. En dat zie je. Elke zin ademt cadans.

Gate 35.1 – Progress
Ik heb gezien hoe we als mensen onder druk transformeren — en ik vertrouw daar diep op. Mijn woorden dragen die geruststelling. Niet als belofte, maar als herinnering.

Gate 34.3 – Power
Mijn kracht zit niet in lawaai. Ze leeft stil in mijn onderbuik, totdat ze naar voren moet stappen. Als ik spreek, dan spreek ik omdat het klopt.

5/1 Profiel – De Ketter en de Onderzoeker
Deze nieuwsbrief is geen opinie. Het is een onderzoek. Een uitnodiging. En tegelijk een baken van herkenning voor wie het wil horen.

Left Angle Cross of Migration
Ik ben hier om beweging te brengen. Tussen werelden. Tussen technologie en ziel. In deze blog breng ik bewustzijn naar iets wat anders ongemerkt ons leven binnendruppelt.

We hebben altijd een keuze.
Zelfs als alles sneller gaat dan ooit.

---

SEO: Human Design, Artificial Intelligence, Angst, Technologie, Gate 5, Gate 34, Gate 35, Gate 37, 5/1 Profiel, Left Angle Cross of Migration, Inspiratie, Ritme, Intuïtie, Menselijkheid, Ziel en machine, Digitale ethiek, Spiritualiteit

Wil je zelf ontdekken wat jouw design laat zien?
Boek een reflectiegesprek via marykeighcoaching.nl of stuur me een berichtje. Ik kijk graag met je mee.