Back to school

Vandaag had ik het kind-oudergesprek op de basisschool van mijn kinderen.

Als moeder van een eeneiige tweeling van elf, heb ik me heel vaak afgevraagd wat in vredesnaam het nut van deze gesprekken is. Iedere keer weer worden wij als ouders gevraagd om een gesprek in te plannen en worden we eveneens gevraagd samen met onze kinderen dat gesprek voor te bereiden. Een gesprek waarin er een aantal vragen worden geopperd die dan beantwoord moeten worden. Telkens ga ik daar naar toe met het idee dat het een gesprek zal zijn wat daadwerkelijk iets is wat er toe doet en telkens word ik daar weer in teleurgesteld. En ik realiseer me dat dit mijn eigen issue is. En toch...

Ik heb heel vaak in mijn werkleven gezegd dat we ‘van vinken naar vonken’ zouden moeten gaan en dan was het voor mij niet een lekkere vlotte one-liner, maar dat wilde ik dan ook daadwerkelijk bewerkstelligen met degenen die dat ook konden betekenen. Vonken in de zin van, buiten de gebaande kaders denken, anders doen en beleven en vooral vanuit het principe dat het vanuit het hart mocht komen en dat wanneer je hetgeen je wilde of van plan was maar kon uitleggen vanuit een bewustzijn van iets. Ik heb het altijd een sport gevonden om dan dus niet binnen de kaders te blijven maar daar vooral vaak ook buiten te gaan omdat kaders en het uniformeren van dingen heel vaak net niet pasten op datgene waar het eigenlijk voor in het leven was geroepen. 

En vanuit dat principe had ik deze keer maar eens een compleet andere insteek gekozen voor dit gesprek. Ik had het aan mijn meiden voorgelegd dat ik de juf en de meester graag een filmpje wilde sturen aan de hand van hun design En dus, hoe ze als mens van vlees en bloed in elkaar zitten en hoe ze als mens op school tot bloei kunnen komen of kunnen blijven bloeien. Ik heb dit met allebei mijn dochters besproken en ze vonden dat een heel leuk en mooi idee en waren zelf ook benieuwd naar mijn analyse. Een filmpje van twaalf minuten die ik aan mijn kinderen liet zien en waar ik op terug kreeg dat dit zo gaaf was want dit was precies hoe zij het voelden en ook dat ze dit thuis altijd zo ervaren en dat ze daar zo blij van worden. 

Zo gingen we naar school. Benieuwd wat de juf (en meester) er van zouden vinden en of ze naar aanleiding daarvan vragen zouden stellen. Het resultaat? Ze hadden het gezien, het was mooi en dan wilde ze de komende tien minuten graag even de vragen die ze had voorgelegd doornemen met de kinderen. En dat was het dan. Ik voelde in mezelf een totale frustratie opkomen en ik was eigenlijk er ook gewoon naar van. Niet omdat mijn werk niet gewaardeerd werd, niet omdat er verder niet over werd gesproken, maar omdat het gewoon weer net als anders het afvinken van een lijstje was, het patroon wat gevolgd moet worden en daar was het dan ook mee gedaan. En ik probeer met alle mogelijkheden in me hier niet een oordeel over te hebben, maar ik heb het natuurlijk wel...

Als we ooit willen waarderen dat we als mensen divers zijn en inclusiviteit echt willen omarmen. Dat we hier zijn om elkaar aan te vullen en dat we allemaal verschillend zijn, los van welke kleur, ras, identiteit of geaardheid, dan begint dat met het loslaten van het systeem wat ons er toe verleidt allemaal hetzelfde te moeten zijn. Dat we ons als uniek individu mogen en kunnen bewegen in een wereld waar er ruimte is voor anders zijn en anders doen.

Omdat we ALLEMAAL anders zijn. We zijn toeschouwers van het leven wat voor ons wordt uitgevouwen. Passagiers in een wonderlijk in elkaar gezet lichaam. En we proberen daar op allerlei manieren controle over te houden en krijgen. Maar we hebben er geen controle over. Hoe hard we ook proberen om dat wel te hebben. En welke systemen we daar allemaal ook op hebben bedacht. Onze Mind is daarin de grote verstoorder. Dat we denken dat we weten. Maar het is andersom. We weten dat we denken. We hebben een innerlijk weten. Een weten dat onbewust en bewust door ons heen komt. Wauw wat zou het heerlijk zijn als meer mensen zich daar iets meer bewust van zouden kunnen zijn. Voor onszelf maar vooral voor onze kinderen.

Ik ga bij mezelf na waar ik hier niet correct heb gehandeld en waar ik mijn Mind heb gevolgd. Want frustratie is een signaal van niet-zelf. Ik heb dit gedaan in response op het verzoek om het kind-oudergesprek voor te bereiden. Maar misschien had ik toch nog iets langer moeten wachten. Misschien is dat het wel.... Mooi om eens even op te reflecteren....