Vandaag kwam ik tot de ontdekking, dat ik een verschil ervaar tussen het praten met mijn mond en het praten met mijn handen. Dat klinkt misschien een beetje als een open deur, maar ik ga het uitleggen. 

 

Mijn moedertaal is Nederlands. Sterker nog, misschien is mijn moedertaal wel het dialect. Drents. Maar om het niet helemaal meteen complex en ingewikkelder te maken dan dit al is, hou ik het maar even op Nederlands. Je kunt daar ook nog over van gedachten wisselen wat dan mijn Nederlands is, want hoeveel ik het ook zou willen verbergen (wat ik niet meer doe, dat tijdperk heb ik achter me gelaten), mijn dialect hoor je, ik heb een lekkere Drentse tongval. 

 

Ik heb echter nu, door mijn eigen bedrijf heel veel te maken met mensen die Engels spreken. En ondanks dat ik best een aardig woordje Engels kan spreken, zit er altijd een rem op. Dat wil zeggen dat, wanneer ik iemand online spreek, of via een voicemessage te woord sta, ik altijd het gevoel heb dat ik mijn intuïtie en de echte woorden die mijn lijf me doorgeeft, moet uitdrukken via de vertaalmachine in mijn hoofd. De Marieke translate zullen we maar zeggen. Knap vervelend en ergerlijk, want ik merk dat ik dan niet meer echt het gevoel heb bij de dingen die ik zeg. Dan is er een tussenstop nodig die er voor zorgt dat ik niet mijn lijf en mijn stem laat spreken, maar mijn hoofd. En dat is altijd veel rationeler en zakelijker en tevens ook afstandelijker dan wanneer ik vanuit mijn lijf, vanuit de voor mij toegankelijke en gemakkelijke moedertaal spreek. 

 

Het effect daarvan is dat ik soms het idee heb dat ik zit te luisteren naar een ander die een vertaling maakt van hetgeen mijn eigen ik me wil laten vertellen. Een beetje alsof je een conversatie hebt met zo’n bot als je een vraag wilt stellen bij een bedrijf over iets wat je hebt gekocht. Dan krijg je een bot die de meest gestelde vragen dan voor je beantwoordt. En dat zijn altijd van die gekke mechanische dingen. Dit is voor mij het nadeel van innovatie en robotica. Het is niet echt. Het komt niet bij het gevoel. 

 

En nu ik dat zo heb ervaren en me hier daadwerkelijk bewust van werd, kon ik dat gevoel ook ineens loslaten. Ik kon zien dat de tussenstap die mijn hoofd maakt niet handig is voor mezelf, maar ook niet voor de klant waar ik dan contact mee heb. Want die krijgen dus het antwoord van mijn interne bot. En niet van mijn intuïtie en van mijn oprechte inzichten.

 

Toen ik dit vandaag uitsprak richting die klant, kreeg ik een groot compliment. Hij voelde zich gezien in het feit dat ik hem als mens wilde benaderen. Dat dat hetgeen was waar hij door werd geraakt en dat dit hem ook daadwerkelijk goed deed. En dat raakte mij weer. 

 

Bodytalk en mindtalk zijn twee verschillende dingen. Mindtalk komt vanuit je hoofd, je ratio. Bodytalk vanuit je hart.

 

Ik spreek graag vanuit mijn hart. En als dat betekent dat ik voor Engelse klanten liever gebruik maak van het toetsenbord om mijn hart te laten spreken dan van de voicerecorder of de online meeting, dan kies ik daar voor. Als je je beperkingen leert omarmen, dan pas kun je zien wat je hart te bieden heeft.