De dansvoorstelling van de meiden. Daar gingen we altijd samen naar toe. Hip hop. Een muziekstijl die voor een metalhead als jij nou niet bepaald lekker binnen kwam. Maar wat maakte het uit. De trots die je voelde als de meiden hun ‘Yo Yo Yo’ stonden te doen op het podium maakte dat je dat er voor lief bij nam. Pure liefde voor je kind. Dat is dat. Ruimte geven aan het ontwikkelen van een eigen smaak. Of gewoon omdat het er voor zorgt dat je je energie even kwijt kan in iets. Je vond het altijd prachtig. Kon er van genieten. Vandaag is de dansvoorstelling. Maar dit keer zit ik alleen in de zaal. Te kijken naar jouw prachtige dochters. Die de basisschool er op hebben zitten na volgende week en naar het voortgezet onderwijs gaan. Wat doen ze het ontzettend goed.

 

Gisteren hadden ze een slaapfeestje. 1 jongen en 7 meiden. Wat een pret. Ik denk dat je gezegd zou hebben: “die gast die heeft het goed bekeken, dat is me pas een baas.” Ja Viking, jouw dochters worden groot. Eén van de moeders zei tegen me: “Wat een vrolijke meiden zijn dat. Ik zie ze altijd met een lach.” Dat is inderdaad waar. Maar soms ook niet. Dan komen de herinneringen aan jou, aan jouw warme liefdevolle lach of de dingen die je zei, alles wat ze met je hebben meegemaakt net even een klein beetje steviger binnen dan anders. Dan huilen we even samen. Gewoon omdat dat ook heel erg fijn is. Huilen is een manier om je lichaam de ruimte te geven om te stromen. Dat het allemaal even los kan komen. Bij ons, in onze vrouwencirkel thuis, is dat heel normaal. We hebben er altijd plek voor. Emoties kunnen tonen is een geschenk. Het voelt goed om af en toe onwijs hard te kunnen lachen, of te kunnen huilen. Soms ook gewoon thuis komen en vreselijk te keer gaan over iets wat je net hebt meegemaakt wat totaal onrechtvaardig voelde. Dat je dan gewoon even ongegeneerd boos mag en kan zijn. Dat dit mag worden uitgesproken. 

 

Mensen zijn emotionele wezens. Ook al is dat niet altijd aan de buitenkant te zien. Ik ben blij dat het bij mijn dochters en mij op een heel natuurlijke manier gaat. Dat we daar in het proces van verlies ook zo mee kunnen omgaan. Je bent er elke dag. Overal. In onze gedachten, onze beslissingen en alles wat we doen, reis je mee. In ons hart en ons gevoel. Jouw spirit kijkt mee. Zo ook vanmiddag. Bij de dansvoorstelling in theater de Spiegel in Zwolle. In hun baggy style, bewegend met een bounce, dans om de dans, elkaar uitdagen en jezelf tonen op de beat van de muziek. Niets is emotioneler dan muziek en bewegen op muziek. En of dat nou hip hop of metal is, dat maakt geen moer uit. Dit zijn jouw genen Viking…

 

Ik zit daar niet alleen. Ik zit er samen met jou. Op mijn schouders. Samen kijken naar die twee die we samen op de wereld hebben gezet. Twee unieke, authentieke wezens. Het zijn de spiegels en reflectie van onze ziel. 

 

Dansen in de Spiegel.