De arts die niet geneest

Begin deze maand hadden we de oncoloog van mijn man aan de telefoon. Het was een beeldbelgesprek omdat mijn man de energie niet had om naar het ziekenhuis te gaan en het een afrondend gesprek was, maar we daar toch wel graag elkaars gezicht voor wilden zien. Deze oncoloog heeft mijn man 7 jaar begeleid in het proces rondom kanker. En dit was het laatste gesprek. Hij zou de zorg nu overdragen aan de huisarts. We hebben nog even weer doorgenomen dat we opgelucht zijn dat de behandelingen, de foto’s, iedere keer weer bloedprikken en scans maken met uitslagen en de druk die dat hoe dan ook met zich meebrengt nu achter de rug is. En dat mijn man zich kan gaan richten op het herstellen van de schade die de vier afgelopen chemobehandelingen in zijn lichaam hebben aangebracht. De dokter ziet ook dat mijn man vermoeid is en dat deze behandelingen hem echt meer schade hebben toegebracht dan baat hebben opgeleverd. Het is dus goed dat we stoppen en dat het nu klaar is met die toestanden. Nog één keer weer de bloeduitslagen doorgenomen, alle orgaanfuncties zagen er goed uit en hoewel de kankermarker iets was gestegen was het niet noemenswaardig. De chemo heeft dus in die zin nog niet de fatale klap gegeven en dat is maar goed ook. Tijdens de vorige kuur bleek dat zijn lichaam dit niet meer trekt. Hij is er bijna in weg gebleven en door in een coma-achtige toestand geraakt maar ook daar toch weer doorgekomen. Maar zijn lichaam is duidelijk moe. Moe van de behandelingen. “Het voelt als een last van mijn schouders” zegt mijn man tegen de dokter en de dokter geeft aan dat hij zich dat heel goed kan voorstellen en dat het daarmee alleen maar goed is dat het nu ook bevestigd wordt dat dit de juiste beslissing en keuze is geweest.

 

Wanneer we alles hebben doorgenomen waarin ik voornamelijk namens mijn man het woord deed als zijn spreekbuis omdat hij zich er gewoonweg te zwak voor voelde en het hem te veel energie kostte om te praten, sloot de dokter af met de woorden: “Ik heb onwijs veel respect voor de wijze waarop jij dit hebt doorstaan die zeven jaar. Hoe je er mee om bent gegaan en wat je hebt laten zien. Ook hoe jullie dit samen hebben gedaan. Dit is echt bewonderenswaardig en dat wil ik jullie echt meegeven. Ik wou dat ik meer voor je kon betekenen maar ik kan niets meer doen wat jou nog baat zal geven”. Ik zie in zijn lichaamshouding de onmacht die daarmee gepaard gaat. Het lot van dokter zijn lijkt het wel. Ik voelde dat ik met hem wilde delen dat hij niet de last van genezing van een ander op zijn schouders hoeft te dragen omdat alleen degene die ziek is de genezing zelf kan doen. Zijn gezicht licht op. “Wat zeg je dat mooi, dat is inderdaad zo en ik ben blij dat je me dat meegeeft”. Mijn man en ik bedanken hem voor zijn begeleiding en zijn zorgen en nemen afscheid na zeven jaar. “Het is altijd een lastig moment...” zegt hij. Maar het is goed zo.

 

De kwaliteit van leven zit niet in de behandeling. Mijn man heeft fysiek zoveel ingeleverd, het wordt tijd dat we de natuur haar gang laten gaan. Zijn mentale kracht combineren met het zich overgeven aan dat wat komen gaat en er op vertrouwen dat de natuur het lichaam is en dat het lichaam haar eigen weg vindt Als je het maar de tijd en de ruimte geeft om die weg te ontdekken.

 

Ik weet niets zeker, ik heb geen glazen bol, ik kan niet in de toekomst kijken en ik kan er ook wel bang voor zijn, maar mijn gevoel zegt dat dit kloppend is voor hem. We gaan zien hoe het zich verder allemaal ontwikkelt, de tijd zal het leren. We hebben niet het stuur in onze handen. We hoeven ons alleen maar te laten rijden en toe te kijken. Ons lichaam beweegt in de ruimte. Wanneer we ons durven overgeven aan het loslaten van de regie en te vertrouwen op het lichaam, pas dan zullen we ervaren hoe het is om in overgave te leven. Een leven wat voor jou bedoeld is. Ook wanneer dat zou betekenen dat het leven korter is dan je in je hart zou willen. Dit is wat het is. We hebben er niets, maar dan ook niets over te zeggen.