Mijn hele werkleven heb ik in leidinggevende functies doorgebracht. En eigenlijk altijd op plekken waar er op dat moment 'crisis' was. Een team wat niet zo lekker liep, een onderdeel waar er wantrouwen was in de leiding, een eenheid die er weer 'bijgetrokken moest worden', een organisatieonderdeel wat in de financiële problemen was geraakt en daardoor zichzelf niet meer gezien voelde of serieus genomen, er was altijd wel iets aan de hand. En kijkend naar mijn design is dit ook exact hetgeen waar ik op gezien word. Dus dat stuk, dat was het probleem niet. Wat wel een probleem was, was dat ik daarin niet goed voor mezelf heb gezorgd. Want daar waar ik prima in staat ben om in korte tijd te zien waar de schoen wringt, wat er speelt 'onder de waterspiegel' en hoe daar uit te komen, heb ik 'aan de voorkant', dus voordat ik ergens aan begon, niet altijd even goed doorgevraagd op welke verwachtingen er eigenlijk waren. En dan vervolgens zelf gevoeld of ik die verwachtingen ook wel na zou kunnen komen....

Het klopte niet...

Want dit verwachtingsniveau, de beelden die er aan de voorkant over me waren, wat ik daarbij ook uitstraalde en waarop ik dan ook werd geselecteerd (of niet), daarvan is gebleken dat dit niet altijd klopte met mijn eigen werkelijkheid. Het ego wordt enorm gestreeld zodra je ergens gezien wordt en je hierin ook aan de slag kan. Maar wat voor mij onwijs belangrijk is gebleken, is dat ik van te voren heel goed door moet vragen wat de bedoeling is van hetgeen ik zou gaan doen EN dat ik er nog even wat tijd voor nodig zou hebben om dat te verwerken. Ik heb veel te vaak in het moment zelf, zonder er even een paar nachtjes over te slapen een besluit over genomen. Mijn 'spontaniteit' en het feit dat ik erg besluitvaardig was en knopen wist door te hakken waren mooie eigenschappen, maar niet voor mezelf.

Een kriebeltje

Dat had als gevolg dat ik niet voor hele lange tijd ergens in een organisatie kon blijven. Omdat er op een gegeven moment ergens een 'kriebeltje' kwam. Ofwel bij degene waarmee ik samen werkte, ofwel het ontstond bij mezelf. Ik had een houdbaarheidsdatum op mezelf geplakt zonder dat ik me daar bewust van was.Ik hou er niet van als mensen me vertellen wat ik moet doen en hoe ik dat moet doen. En toch liet ik dat dan wel gebeuren. Ik zocht daarin de weg van de minste weerstand. De ene keer was dat buigen, de andere keer barsten. En uiteindelijk ging dat ten koste van mijn gezondheid. Ik ben heel goed in staat heel veel verschillende bordjes in de lucht te houden en dat ook zonder enige vorm van moeite te blijven doen voor langere tijd, maar als er één bordje valt, dan valt alles en dat is ook daadwerkelijk gebeurd. Ik kwam in een burnout terecht.

Uit koers

De burnout heeft me inzichten gegeven in mezelf die ik nooit eerder had gezien. Natuurlijk was het niet altijd leuk als er weer iets gebeurde waardoor mijn koers plotseling radicaal de andere kant op ging, maar dit was telkens iets wat wel weer te repareren viel en waardoor ik mezelf wel bij elkaar kon vegen en weer met volle vaart (enthousiasme en veerkracht) vooruit ging. Maar als je jouw wilskracht en doorzettingvermogen tot het uiterste inzet, dan is het op een gegeven moment klaar. Over en uit.

RAW, Respect Aandacht en Waardering

Human Design heeft me mezelf leren waarderen om wie ik ben. Wat ik wel en wat ik niet kan. En daarin zag ik ook dat ik als leidinggevende vooral mijn energie had gezet op mijn beperkingen en niet op datgene waar ik het meeste plezier uit haalde: het werken met mensen. Dit ging me ook altijd heel erg gemakkelijk af en gaf me onwijs veel werkplezier. Gesprekken voeren met mensen om hen te laten groeien maar vooral om ze te zien bloeien. En dat is in mijn ogen ook het enige wat een leidinggevende goed moet kunnen. Want alle clichés zijn niet voor niets waar. De mensen in een organisatie zijn het kapitaal en als je die mensen respecteert, aandacht geeft en waardeert, dan komt de rest vanzelf. Mijn intuïtie hielp me hier altijd bij. En op de één of andere manier wist ik daarin vaak wel de juiste snaar te raken. Maar ik kon er nooit de vinger op leggen. En dat maakte het af en toe wel lastig. Want mensen echt coachen vraagt ook dat je in staat bent mensen hun schaduwkanten te laten zien. Zonder dat ze daarin weg zakken. En vice versa.

Intuïtief aanraken

Toen ik Human Design voor mezelf ging doen, als uitweg uit mijn eigen burnout situatie, zag ik ook wat ik altijd had gemist in het coachen van mensen. Dat mijn intuïtie me heel vaak prima kon laten zien waar ik mensen op kon zien, maar dat ik dit nu ook daadwerkelijk kon aanwijzen. Dat ik met behulp van de BodyGraph mensen daadwerkelijk accuraat kon vertellen waar ze tegen aan liepen omdat ze niet datgene deden waartoe ze hier waren, maar wat conditionering daar voor effect op had. De accuraatheid van het systeem is zo treffend dat veel mensen er bijna van schrikken. En ik begrijp dat ook wel. Echt in de spiegel kijken waarbij  je niet alleen de reflectie van jezelf terugkrijgt maar ook het daadwerkelijke beeld en niet met een filtertje er over heen is best wel intens en eng. Ik spreek uit ervaring.

Jouw experiment

Maar het resultaat van deze reflectie is dat je bewust wordt. Dat je meer in het leven gaat staan en daardoor ook veel intensiever het leven beleeft. Het Human Design systeem brengt met zich mee dat je als mens kunt experimenteren met je eigen routekaart. Dat je je eigen autoriteit bent en dat je deze niet meer uit handen laat nemen. En dat je, wanneer je dat wel doet meteen voelt dat je van je koers af bent geraakt en dat je dan liefdevol weer terug kunt keren. Want dat is wat het experiment meebrengt. Het gaat om leren, ervaren, beleven, bewust worden en daar zonder oordeel naar kijken.

Het leven van je design is een uitdaging en het vraagt moed en lef. En het is mijn passie om mensen met moed en lef tekunnen begeleiden in die reis. Want dat is wat ik doe. Ik ben een reisbegeleider. De tickets liggen klaar, de koffers zijn gepakt. Enjoy the ride!