Wat een timing toch. De klimaatweek. Het is eind oktober en het alsof de lente net begonnen is, zo lekker voelt het aan buiten. En toch niet. Het is een beetje raar als je eind oktober nog in je T-shirt naar buiten gaat. Dat ‘past’ niet, want oktober en september hebben de R in de maand, dus daar horen een dikke trui, handschoenen en een muts bij. Althans, zo ben ik geconditioneerd. Wat ik merk is dat ik steeds vaker voel dat ik geconditioneerd ben. Daar was ik me eigenlijk nooit zo van bewust. Ik denk dat ik heel lang lekker met mijn hoofd in het zand heb geleefd. Dan liet ik me meeslepen in datgene wat ik voorgeschoteld kreeg op het nieuws, kon ik me daar ook onvoorstelbaar druk over maken en ging ik er volledig in mee. Mee met de massa. De meest eenvoudige weg om je leven te leiden. Dacht ik…

 

Want ik ben bang dat ik dat helemaal niet ben. Ik ben namelijk totaal niet van de massa. Ik krijg daar zelfs de kriebels van. En ik ben ook niet anders om dan samen met een heleboel anderen weer ‘anders’ te zijn, want dan ben je net zo goed mee aan het doen op de massa. Maar dan de massa van ‘anders’. 

 

Sommige mensen passen super in de massa. Ik wil ook niet zeggen dat de massa verkeerd is. Dat is niet mijn punt. Maar ik heb gezien dat de massa voor MIJ niet past. 

 

Nee, ik heb mijn ogen geopend. Ik heb gezien wat ik daadwerkelijk ben en waar ik mezelf niet was. En ik moet zeggen, er zijn momenten waarop ik denk, oh, wat zou ik af en toe graag weer met mijn hoofd in het zand zitten. Me verontwaardigen over van alles en nog wat, net doen alsof ik zeker weet dat datgene ontzettend belangrijk is en dat het mijn rol is om daar een bijdrage in te leveren. Dat de wereld vergaat zonder mij!!

 

Dat gedachtengoed, dat duurt meestal een paar seconden. Want ik voel eigenlijk meteen de strop om mijn nek. De dichtgedrukte keel, het bedrukkende en beklemmende van het Collectief, van het Programma van de uniformering, van het niet jezelf kunnen zijn.

 

Nee, het is niet altijd eenvoudig om je ogen te openen. En het is zeker niet eenvoudig om ze altijd open te blijven houden. Maar het is wel het enige wat me voldoening geeft. De voldoening voelen van het zien, maar niet te hoeven doen. Maar te wachten totdat je gezien wordt in dat wat je voor een ander kan betekenen als jezelf. En waarin je dus, als grootste goed, ook jezelf ziet. Wauw. 

 

En wat dit met klimaat te maken heeft? Nou net zoveel als het labelen van een week in het jaar iets voor het klimaat zou kunnen betekenen. Het enige wat helpt is dat heel veel mensen hun ogen gaan openen voor dat wat ze zien. Dan hoef je geen reminders meer te hebben. Dan weet je wat je te doen hebt. Dan weet je wat de ander kan betekenen en hoe je elkaar aanvult daarin. Iedereen heeft een eigen plek in de keten van het leven. We mogen daarin leren wat onze plek is zodat we exact kunnen doen wat ons gegeven is. En niet hetgeen wat we voorgeschreven krijgen. 

 

Open je ogen. En je zult zien.