Als je de tijd neemt om situaties of zaken te laten rijpen, ze vanuit meerdere hoeken te bekijken, het even laten liggen en het vervolgens opnieuw waar te nemen en te observeren, dan merk je vanzelf dat alles, maar dan ook alles meerdere kanten heeft. Dat elke situatie verandert naarmate de tijd vordert, maar dat vaste zaken, spullen dus, ook veranderen. Niet zozeer omdat ze in vorm wijzigen, maar omdat de mens die er naar kijkt en het observeert er een andere vorm in ziet, hoort, ruikt,  proeft of voelt. 

 

Ieder mens heeft een eigen uniek perspectief. En voor dat unieke perspectief hebben we een taal ontwikkeld. Met in het meest gunstige geval meerdere woorden voor dat ene perspectief. Maar veel vaker, zijn er geen meerdere woorden beschikbaar. Maar moeten we het met een algemene, gegeneraliseerde definitie doen. Eentje die dan ook meteen door iedereen moet worden begrepen en waar je dan jezelf naar gaat vormen.

 

Een eigenschap van mensen is dat ze zich kunnen aanpassen aan nieuwe situaties. Daar schreef ik al eens eerder over. En daarin zijn mensen helemaal niet zo uniek, want ook planten en dieren passen zich aan aan nieuwe situaties. We verschillen in dat opzicht helemaal niet zo veel van onze medebewoners hier op deze aarde.

 

Wat mensen wel uniek maakt, is het feit dat ze een evolutionair ontwikkelde manier hebben waarop ze zich kunnen uitdrukken. Door het gebruik van hun stem, kunnen ze anderen in woorden laten weten hoe ze ergens over denken, wat ze ergens van vinden, hoe hun kijk op de wereld is, waar ze een mening over hebben of gewoon om een gezellig praatje te maken. De vraag die bij mij echter regelmatig op komt is of we hier nou zo onwijs veel mee zijn opgeschoten. Want ik merk zelf heel vaak dat woorden en het gebruik van woorden ons niet altijd dichterbij elkaar brengt. Sterker nog, door de definitiedrang die er lijkt te zijn, brengt het ons regelmatig alleen maar verder van elkaar af. We vallen dagelijks over elkaars woord. Omdat we hierin de gegeneraliseerde definitie ter discussie willen stellen of omdat we die gegeneraliseerde definitie juist met alle macht en kracht vast willen houden.

 

De beperking van het woord, van taal, van definities, van betekenissen, van uitdrukkingen die er mee gemoeid zijn, kan leiden tot een crisis. Tot een situatie waar we in komen omdat het zo verleidelijk is om het woord leidend te laten zijn en geen energie meer te steken op alle andere signalen die we met elkaar uitwisselen. We staan daar niet altijd meer open voor. Het is net alsof we daarin een beetje vergeten zijn hoe dat ook weer eens moest. Maar het zit er nog wel…. Het zit er nog wel. Het enige dat we hoeven te doen is even stil te staan, in te ademen en te voelen waar het woord haakt. Waar het blijft hangen. Om het vervolgens via de uitademing weer te kunnen afvoeren.

 

We maken het leven af en toe zo ingewikkeld. Maar wanneer je je daar bewust van wordt, dan kun je ook terug naar het simpele. Het eenvoudige wat leven is. Met alles wat daar bij hoort.

 

"Grass is truth, Soil is simple, 

You only find truth in the simple, 

You only find grass growing in soil"

~ Dr. Erasier Brain ~