“Hebben jullie al nagedacht over jullie verjaardag?”, vraag ik mijn dochters tijdens de lunch. We zitten met ons drieën aan tafel. Mijn man luncht soms mee in de rolstoel, maar soms ook gewoon op bed. Hij heeft het al een aantal dagen heel zwaar. Benauwd zijn is geen pretje. Het gevoel dat je de hele dag moet voorkomen dat je stikt is een heftig zware klus om te klaren. Toch doet hij dat telkens weer met verve. Hij keert naar binnen en zoekt zijn eigen weg daarin. Het is bewonderenswaardig om te zien en te ervaren hoe sterk een mens kan zijn wanneer er de kracht en de moed bestaat om jezelf ergens aan over te geven. Ook al is dat niet eenvoudig.

Zijn momenten van geluk zitten in de momenten dat ik hem over zijn pijnlijke rug wrijf of zijn benen even masseer. Huidhonger. Het is iets wat ik nog ken uit de tijd dat ik in de verpleeghuiszorg heb gewerkt. Mensen hebben behoefte aan lichamelijk contact. Elkaar aanraken is een natuurlijk medicijn wat verlichting brengt. Je het gevoel geeft dat je leeft en je in een ander contact met je eigen lichaam bent. Niet meer het gevoel hebben dat je moet vechten in de overgave, maar dat er ook even een moment van verlichting mag zijn. Puur en alleen door huidcontact. Ik zie het ook op zijn gezicht. Zijn gezicht wordt zachter. Het is het moment van samen zijn en even een moment van geluk ervaren in het ZIJN. 

“Ja, dat hebben we mam”, zeggen mijn dochters. “Aangezien het voor papa echt niet fijn is dat er hier dan allemaal een drukte van jewelste is, hadden we bedacht dat we op onze verjaardag zelf gewoon samen met jou en papa er even aandacht aan besteden. Even lekker samen ontbijten of zo, of gewoon even een liedje zingen voor onze verjaardag. En dat we dan na school gezellig met jou naar de Mediamarkt gaan om onze Nintendo Light op te halen. We weten ongeveer wel wat we dan gespaard hebben en dan kunnen we het ook meteen bekijken en meenemen natuurlijk. Volgens onze bestie’s is het geld heel goed besteed, dus daar hebben we onwijs veel zin in!”. Binnen in mij gloeit een vorm van trots omdat ze hierin ook echt weer zo lekker zichzelf zijn. Gewoon geen punt maken van het feit dat ze hun verjaardag niet uitbundig met hun familie en vriendinnen kunnen vieren…. “En wat we verder nog bedacht hadden, is dat we dan de woensdag na onze verjaardag ‘on tour’ gaan naar onze opa’s en oma’s en oom en tantes, want hey, als ze niet bij ons kunnen komen, dan gaan wij toch gewoon daar naar toe?”. Hoe eenvoudig kan het zijn. Gewoon het beste er uit halen. Ik ben dankbaar dat we zulke kinderen hebben gekregen. Dochters die in staat zijn om in het moment te leven en daar hun eigen weg in te volgen. 

We zijn allemaal in staat om geluk te ervaren in het ZIJN. Niet in wat we materieel hebben, welke positie we in de maatschappij hebben, of we wel of niet populair zijn. Maar gewoon in het ZIJN. Het is iets wat ons als gezin bindt. Voelen dat we leven. In het moment. Geluk zit niet in dingen. Geluk zit in jezelf zijn. Elk moment van de dag.