Just because you can doesn't mean you should
Hoewel ik de energie heb om heel veel #werk te verzetten en dat ook daadwerkelijk kan, hoef ik het niet ook daadwerkelijk te doen. Sinds ik mijn experiment ben begonnen om te leven als mezelf, ben ik daarin aan het deconditioneren. Op het stuk van heel hard werken en continu de druk voelen om bezig te zijn, me nuttig te maken en iets te betekenen, ben ik mijn eigen grootste vijand. Of eigenlijk, is een deel van mij mijn vijand. Mijn lijf vindt namelijk dat ik in het deconditioneren echt een kampioen aan het worden ben. Maar mijn mind… mijn hoofd…die denkt daar radicaal anders over. En gaat daarover dagelijks met me in discussie. “Moet je niet dit doen? Of moet je niet dat doen? Of zou je niet zus? Of zou je niet zo? Kijk eens naar die en die, die doen dat ook, dus dat zou jij ook eens moeten proberen!”
Het is wellicht een beetje #taboe om toe te geven dat je in jezelf zit te kletsen. Dat je stemmetjes hoort die jou van alles aan het vertellen zijn. Die jou opdrachten geeft en allerlei zogenaamde wijze lessen waar je maar eens naar zou moeten luisteren. Best wel een beetje #gek, want een verstandig en volwassen mens zoals ik heeft toch geen stemmetjes in haar hoofd? Nee, Marieke, dan moet je je echt even laten nakijken hoor. Dan gaat het nog niet helemaal goed met jou…
Wel, daar ga ik even iets over zeggen. Het gaat dus WEL goed met mij. Ik luíster naar dat stemmetje of die stemmetjes. Ze janken de hele dag door en ik laat ze lekker janken. Want zolang mijn lichaam niet de energie voelt of de drang om ergens op te reageren, zijn het stemmetjes die me proberen te misleiden en me in mijn oude patroon terug proberen te drukken. En dat is nou net iets waar ik niet op zit te wachten.
De #stemmetjes waren er altijd al. Het verschil is dat ik er nu niet meer naar luister. Ik kijk er naar, laat ze er lekker zijn en ik laat me er totaal niet mee in. Ik vind af en toe ook echt dat ze heel erg lachwekkend zijn die stemmetjes. Mijn hoofd heeft best wel humor eigenlijk. Maar mijn hoofd heeft wel een eigen plek gekregen in mijn leven.
Ik gebruik mijn hoofd en de stem van mijn hoofd niet meer langer als een autoriteit die de beslissingen neemt over wat goed voor mij is en voor mijn leven. Daarvoor gebruik ik de signalen die mijn lichaam me geeft. Of iets mijn smaak is of niet, of ik er naar toe word getrokken of juist vanaf beweeg, of ik er een innerlijke JA of juist NEE op krijg. En zelfs dan wacht ik nog even een poosje om te voelen of het morgen en overmorgen nog hetzelfde is als vandaag.
Waar ik mijn hoofd wel goed voor kan gebruiken is om het in te zetten als instrument voor andere mensen. En hoe dat gaat, dat heb ik in presentatie verwerkt. Die #presentatie laat zien hoe ik werk en wat ik kan betekenen en het laat ook zien dat ik toch niet zo gek ben als ik misschien nu heb doen voorkomen. Een vrouw met stemmetjes in haar hoofd. Maar wel leuke stemmetjes!
Het is wellicht een beetje #taboe om toe te geven dat je in jezelf zit te kletsen. Dat je stemmetjes hoort die jou van alles aan het vertellen zijn. Die jou opdrachten geeft en allerlei zogenaamde wijze lessen waar je maar eens naar zou moeten luisteren. Best wel een beetje #gek, want een verstandig en volwassen mens zoals ik heeft toch geen stemmetjes in haar hoofd? Nee, Marieke, dan moet je je echt even laten nakijken hoor. Dan gaat het nog niet helemaal goed met jou…
Wel, daar ga ik even iets over zeggen. Het gaat dus WEL goed met mij. Ik luíster naar dat stemmetje of die stemmetjes. Ze janken de hele dag door en ik laat ze lekker janken. Want zolang mijn lichaam niet de energie voelt of de drang om ergens op te reageren, zijn het stemmetjes die me proberen te misleiden en me in mijn oude patroon terug proberen te drukken. En dat is nou net iets waar ik niet op zit te wachten.
De #stemmetjes waren er altijd al. Het verschil is dat ik er nu niet meer naar luister. Ik kijk er naar, laat ze er lekker zijn en ik laat me er totaal niet mee in. Ik vind af en toe ook echt dat ze heel erg lachwekkend zijn die stemmetjes. Mijn hoofd heeft best wel humor eigenlijk. Maar mijn hoofd heeft wel een eigen plek gekregen in mijn leven.
Ik gebruik mijn hoofd en de stem van mijn hoofd niet meer langer als een autoriteit die de beslissingen neemt over wat goed voor mij is en voor mijn leven. Daarvoor gebruik ik de signalen die mijn lichaam me geeft. Of iets mijn smaak is of niet, of ik er naar toe word getrokken of juist vanaf beweeg, of ik er een innerlijke JA of juist NEE op krijg. En zelfs dan wacht ik nog even een poosje om te voelen of het morgen en overmorgen nog hetzelfde is als vandaag.
Waar ik mijn hoofd wel goed voor kan gebruiken is om het in te zetten als instrument voor andere mensen. En hoe dat gaat, dat heb ik in presentatie verwerkt. Die #presentatie laat zien hoe ik werk en wat ik kan betekenen en het laat ook zien dat ik toch niet zo gek ben als ik misschien nu heb doen voorkomen. Een vrouw met stemmetjes in haar hoofd. Maar wel leuke stemmetjes!