Voor mij is het leven vooral een interessant toneelstuk waarbij ik als toeschouwer kan genieten van de verschillende scènes die zich afspelen. Het toneelstuk “Leven in de Conditionering” laat me als gepassioneerd toeschouwer zien welke versies van mensen er allemaal zijn en vooral ook hoe die zich gedragen. In sommige scènes word ik zo meegesleept in het verhaal dat ik de neiging krijg me er mee te gaan bemoeien en net te doen alsof ik er iets van controle op kan uitoefenen. Dat zijn de gevaarlijkste scènes, want op die momenten neemt mijn open mind de rol van regisseur op zich. Met andere woorden, dan wordt er onuitgenodigd iets in me aangezet waarmee ik het toneelstuk wil aanpassen of verbeteren. Meestal is dat omdat ik dan in die betreffende scène voel dat iets onvoorstelbaar niet klopt. Of dat er een vertolking wordt gegeven van een personage die niet de Golden Globe maar eerder de Loden Loekie verdient. Met name wanneer in een dergelijke scène de mening of het inzicht van iemand over iemand anders publiekelijk wordt tentoongesteld. Vaak zijn dat dan “bekende of beroemde mensen”, die zich op de één of andere manier hebben gepresenteerd bij iets waar dan van alles en nog wat over wordt geroepen en/of van wordt gevonden. 

Op het moment dat mijn open mind dan wordt getriggerd, ga ik in de actiestand. In mijn geval is dat dan dat ik ga opzoeken wat het design is van zo iemand. Van veel beroemde of bekende mensen zijn de geboortegegevens via de zoekmachine eenvoudig te achterhalen, dus dat is vaak niet zo ingewikkeld. Wanneer ik het design van iemand zie, kan ik in het moment meteen in de rol van regisseur stappen. Ik kan dan reageren op een scène met een stukje tekst waarin ik alles wat er over die persoon wordt gezegd kan verklaren of uitleggen vanuit hoe die persoon in elkaar zit. Zowel in de vorm van het Zelf (zoals die persoon echt is), als in de vorm van het niet-Zelf (zoals die persoon is wanneer deze wordt beïnvloed door anderen). In die actiestand heb ik dan al een paar zinnen opgeschreven, waarbij ik me ineens realiseer dat ik me aan het bezig houden ben met vraagstukken die er voor mij totaal niet toe doen. Daarnaast betrap ik mezelf er dan op dat ik eigenlijk exact hetzelfde doe als de hoofdrolspeler in die scène van dat toneelstuk waar ik naar aan het kijken was!

Meteen stop ik met alles wat ik dan aan het opschrijven en analyseren was, ik adem even diep in en uit en denk: Wow, zo snel stap je dus in de valkuil van het niet-zelf… Ik moet dan even grijnzen en geef mezelf liefdevol de ruimte om mijn energie weer in te zetten op dingen die er wel toe doen.

Het lijkt af en toe beroepsdeformatie. Maar door het design van iemand te bekijken, kan ik mezelf meteen schonen van elke vorm van vooroordeel of oordeel. Ieder mens is namelijk uniek en heeft een eigen programma waar het op draait. Wie ben ik om iets van dat programma te vinden? 

Human Design geeft me de inzichten en handvaten die het voor mij mogelijk maken niet meer zo snel een mening of een oordeel te (willen) vormen. Het zorgt er voor dat je “beyond forgiveness” kunt komen. Omdat er geen sprake is van schaamte of schuld. En daarmee kan ik dus werkelijk met een open mind naar mezelf en naar anderen kijken. Voor mij is dit het ultieme vrij zijn. Waardoor ik in mijn coaching dus ook echt eerlijk en oprecht mensen kan voorzien van adviezen of inzichten die daadwerkelijk over hen gaan en waar ze mee kunnen experimenteren. Wel zo praktisch!