“Het doet jou meer pijn als we het niet doen dan dat het mij doet als we het wel gaan doen”. 

Dat was het praktische antwoord van mijn Viking op mijn vraag of hij in de kerk wilde trouwen nadat hij me ten huwelijk had gevraagd. Ook iets wat meer praktisch was dan echte romantiek want hij ging op zijn knieën in een hotel in Duitsland. Nadat ik hem terloops tijdens een trouwshow op de Duitse zender de vraag had gesteld “Wat willen wij eigenlijk met trouwen?”. 

Er verschijnt een glimlach op mijn lippen als ik er aan terug denk. Vandaag is het 21 jaar geleden dat ik getrouwd ben met Alwin. Niet alleen in het gemeentehuis, maar dus ook in de kerk, spraken we naar elkaar uit dat we het leven samen wilden doorbrengen. Een belofte die je doet voor de wet en die in principe ook weer door de wet ongedaan gemaakt kan worden. Maar de belofte die je doet voor de kerk, is voor eeuwig. “Tot de dood ons scheidt”. 

Achteraf vond hij de plechtigheid in de kerk mooier en indrukwekkender dan die in het gemeentehuis. Het Rooms-Katholieke geloof heeft veel symbolen en gebruiken die iets in je los kunnen maken als je er gevoelig voor bent. Soms ook een beetje stijfjes maar we hadden er onze eigen draai aan gegeven door in het strakke format persoonlijke elementen op te nemen. Dat maakte het waarschijnlijk ook zo indrukwekkend allemaal. 

Toen de mother of punk Nina Hagen met haar donkere, authentieke stem het Ave Maria ten gehore bracht, biggelde er een traan over mijn wangen. Het was de kers op de taart. 

“Tot de dood ons scheidt” klinkt zo onwerkelijk en ver weg als je nog jong bent. En we hebben tijdens ons huwelijk ook daadwerkelijk ervaren hoe “in goede en in slechte tijden” in de praktijk vorm kan krijgen. Het ging heus niet altijd over rozen en dat hoeft ook niet. Het leven is immers geen lineair programma, maar iets wat tot je komt in verschillende gedaantes en vormen. Met uitdagingen waarin je in het moment doet wat je te doen hebt. We hebben een gereedschapskist aan vaardigheden en middelen gekregen waar we uit kunnen putten. Voor ieder moment is er wel iets waar je op kunt terugvallen. Improviseren, aanpassen en evolueren door middel van vallen en opstaan en accuut handelen wanneer het leven bedreigd wordt. We hebben er allemaal wel mee te maken. Het maakt ons mens. Het leven verrijkt ons met ervaringen die we in onze herinneringen kunnen opslaan en vastleggen. Mooie herinneringen maar ook minder mooie herinneringen. Persoonlijke en algemene. Die we doorgeven aan generaties na ons en die we van generaties voor ons al hebben ontvangen.

Maar vandaag is dat ene zinnetje, wat toen zo ver weg leek, heel dichtbij. Het voelt als gisteren. Zo verraderlijk is de tijd. De klok tikt wel door. Toch ben ik vandaag niet verdrietig. Want de dood heeft ons weliswaar fysiek gescheiden. Maar liefde laat zich niet scheiden. Dat gaat verder. Liefde is voorbij de dood. Het is een verbintenis die geen fysieke vorm hoeft te hebben. Hoewel ik zijn fysieke aanwezigheid mis, is het nog steeds onze trouwdag. Zijn trouwring draag ik om mijn linkervinger. Achter die van mij. Dan valt ie niet af. Wel zo praktisch.