Een tijdje geleden kwam een van mijn dochters (ik ben moeder van een eeneiige tweeling van elf jaar) bij ons toen mijn man en ik in de badkamer nog even wat zaten te kletsen over de dag. We hadden een ziekenhuisbezoek gehad wat van afspraak naar afspraak was gegaan en daar spraken we nog wat over na. Ook vertelde hij me dat hij een heel bijzonder en mooi gesprek met zijn moeder had gehad die dag. Eigenlijk was het dus gewoon een mooi gesprek over het leven en over dankbaar zijn.

Onze dochter, kwam binnen met een verhaal. Ze vertelde dat ze vandaag aan tafel had gezeten met opa en dat opa zich verslikte en als gevolg daarvan een hoestbui kreeg. “Zo eentje die jij ook wel hebt papa, waarbij je niet meer kunt stoppen met hoesten en waarbij ik dan niet weet wat ik moet doen. En ik merk dat hoesten voor mij dan een kleine paniekaanval oplevert. En dat ik daar een trauma op heb. Omdat ik gewoon niet weet wat ik dan moet doen”. Vervolgens begon ze te huilen.

Op dat moment gebeurt er iets in mijn lijf. Ik voel dat ik meteen wil gaan redden. Op wil staan, haar troosten, zeggen dat dit allemaal niet zo is en dat het allemaal wel weer goed komt. Maar dat is niet wat ik heb gedaan. Ik heb haar laten praten. Ze moest huilen en ik heb haar de ruimte gegeven om te huilen. Om even die spanning los te laten en te voelen dat dat er gewoon even mag zijn en dat je het niet hoeft te verstoppen. Mijn man deed hier ook weer zo mooi in mee. Zonder zichzelf hierin te betrekken, maar door haar hierin te zien. Door haar woorden te laten vloeien. Ruimte te geven voor pijn en verdriet. Dicht bij elkaar zijn en toch ruimte voelen en geven.

Wat een ervaring. In momenten van verdriet en emotie kun je geluk voelen. En dat is volgens mij het mooiste wat je kan overkomen. Want ik zie het leven zo. Als iets wat je overkomt. En als je in staat bent om daar geen waardeoordeel aan te geven, dan kun je ook echt het leven leven zoals het is bedoeld. In alle verschijningsvormen toekijken en te zien hoe je lichaam een voertuig is waarin je bent neergedaald en wat niets anders van je vraagt dan het zijn werk te laten doen. Niet willen regelen, controleren of beïnvloeden.

Dan kun je intens dankbaar zijn.