Vastzitten in denken

Hoe verleidelijk is het om ergens een pil in te drukken en dan te denken dat alles vanzelf weer beter wordt. Iets wat onwijs goed werkt. Al decennia lang ook. We voelen ons niet lekker, zitten vast in ons hoofd, weten niet meer waar we het moeten zoeken en vervolgens grijpen we naar een medicijn of een behandeling die er voor gaat zorgen dat we ons weer beter gaan voelen. We organiseren dan de zorg voor onszelf volledig van ons af. 

 

Maar de grap in dit alles is, dat we bijna nooit terug gaan naar de oorzaak. HOE is dit nu eigenlijk zo gekomen? WAAROM voel ik me niet lekker in mijn vel en zit ik vast in mijn gedachten? WAT is er gebeurd in mijn leven WAARDOOR ik nu niet verder kom? WIE heeft hier mogelijk ook een rol in gespeeld en WAARMEE hangt dit mogelijk samen en sinds WANNEER is dit eigenlijk het geval? 

 

Meten is weten. De zeven gouden W’s die voor alle projecten en vraagstukken gebruikt worden maar als het om onszelf gaat dan lijken we dit totaal verleerd te zijn. Het wordt ook niet echt gestimuleerd. Wetende dat ik hiermee generaliseer is dit ook binnen de gezondheidszorg echt een ondergeschoven kindje. Ik heb het zelf aan den lijve ervaren. Niet alleen in het traject rondom de kanker van mijn man, maar ook bij mezelf. Hoe snel je in de reguliere geneeskunde wordt gemedicaliseerd, het is wat mij betreft stuitend. 

 

Ik begrijp dit niet. We hebben allemaal de beschikking gekregen over een lichaam wat uniek is en een volledig eigen handleiding heeft hoe het het beste kan functioneren. En die handleiding, die kennen we niet eens. We weten niet eens hoe we het goed zouden moeten onderhouden, welke brandstof er wel en welke er niet lekker in past en we kennen eigenlijk alleen de kant die we met ons hoofd denken dat we zijn. Wat er in ons lichaam gebeurt, daar hebben we anderen voor nodig (denken we).

 

Ik kan me er af en toe over verwonderen hoe vast we met ons allen in dit systeem en dit patroon zijn komen te zitten. Verwikkeld in alles wat met ons intellect en ons verstand kan worden bedacht. Maar de echte verbinding met ons lichaam, wat er gebeurt, waarom het bepaalde symptomen laat zien en hoe we daar naar luisteren, dat is echt al jaren totaal weg. En het maakt niet uit of je in de reguliere geneeskunde of de complementaire geneeskunde zit, het gaat telkens weer over het van je af organiseren van de symptomen en het niet verdiepen in de redenen en de oorzaken. Misschien wil het lichaam ons wel gewoon duidelijk maken dat we er iets beter voor moeten zorgen. Dat het zich gezien wil voelen op haar uniciteit en dat het niet in een hokje wil worden gestopt. Met een behandeling die voor iedereen geldt en die veralgemeniseerd is. 

 

Ik ben blij dat ik een lichaam heb wat me vertelt wat het nodig heeft en dat ik de handleiding heb gekregen. Ik begrijp nu veel beter hoe ik het kan verzorgen en dat ik hierin zelf niet aan het stuur zit. Control is iets wat voor mij een issue is waar ik mee leer omgaan. Het is niet altijd eenvoudig, want het hoofd en het verstand zijn sterk. De verleiding om in oude patronen terug te vallen is groot. Maar de beloning die je krijgt als je beter naar de signalen van je lichaam leert luisteren en je weet hoe je die moet interpreteren is onbetaalbaar. Het vraagt alleen maar moed en lef om er op te vertrouwen. En wie heeft dat nou niet?

 

Wil je ook leren hoe de handleiding van jouw lichaam er uit ziet en wat je daar allemaal voor jezelf uit kunt halen? Durf je dat aan? Je bent welkom. Ik kijk graag met je mee. Maar weet wel, als je 1 keer deze stap hebt gezet, dan is er geen weg terug (sterker nog, dat wil je dan ook echt niet meer).