Scrollend door de tijdlijn op LinkedIn. De verschillende bijdragen lezend komt bij mij heel vaak een onbestemd kriebelend gevoel van buiten- versus binnenkant naar boven. Een buitenkant die ver af ligt van de binnenkant. En heel af en toe komt er iets voorbij waarbij het niet gaat om uiterlijke verschijning of het jezelf willen presenteren met iets waar uiteindelijk alleen degene die het plaatst beter van wordt. De drang om te bewijzen wat je waard bent. Ik weet het, dit zijn best stevige woorden. Maar het is niet persoonlijk. Het is wat het met mij doet en hoe ik dat in mijn lijf ervaar. En ik doe het zelf ook. Ben geen haar beter en pretendeer dat ook niet te zijn…

 

Gekke wereld

Het is een gekke wereld geworden. En niet zozeer geworden, dat was het eigenlijk altijd al. De wereld van het niet-zelf. Van het niet daadwerkelijk jezelf zijn maar meegaan in de grote massa omdat je daarmee verwacht een graantje mee te kunnen pikken en te kunnen stijgen op de sociale maatschappelijk voorgevormde, uniforme ladder. Niks mis mee, maar ik vind het eigenlijk schrijnend. En tegenstrijdig. Want we hebben onze mond vol van diversiteit. We hebben er inmiddels zelfs een soort van vlag voor ontwikkeld die vol kleuren en symbolen zit en waarmee we ons ALLEMAAL zouden moeten vereenzelvigen. Dat jezelf MOGEN zijn iets is waar je je mee MOET identificeren. En dat je jezelf pas wordt wanneer je hierin eerst onderzoekt of je wel in het juiste lichaam zit. Dat is toch eigenlijk exact het tegenovergestelde? Je BENT alleen maar jezelf. Je kunt niet jezelf WORDEN.

 

Het programma

Ik ben me er bewust van dat het de kracht van het Collectief is. Het Programma waar we met ons allen in zitten. En ook dat dit iets is waar je mee van doen hebt en dat je er niet aan kunt ontsnappen. Sterker nog, ik weet dat ik er ook niet aan zou moeten willen ontsnappen, want dan begeef ik me op het pad van de Mind. Dan laat ik me meeslepen door de Mind die vindt dat ik me hier volledig aan zou moeten onttrekken. Mijn Mind zou zeggen: “Jij bent toch een ketter? Een rebel? Iemand die zich kan uiten op een manier waarbij je mensen die geloven in iets volledig aan het wankelen kan brengen? En dat kun jij toch zo goed? Waarom doe je het dan niet?”….

 

De kracht van de Mind

De kletspraat in mijn hoofd terug brengen naar de plek van bestemming (en dat is dus in het luchtledige, als iets wat ik kan observeren maar geen besluiten in neem) en voelen wat mijn lichaam me vertelt, is hoe ik mijn leven als Zelf weer terug krijg. En in dat experiment is het heel erg goed om regelmatig de tijdlijn door te scrollen van LinkedIn. Omdat ik dan zie hoe krachtig de Mind is. Hoe onvoorstelbaar aanwezig deze wil en kan zijn in het oordelen, ergens wat van vinden, me ergens in proberen te trekken en me te verleiden om op basis daarvan iets te doen.

 

Manifesteren

Dat ‘iets doen’ zit zo onwijs diep geworteld in mijn genetische constructie. Meteen overgaan tot actie wanneer ik ergens op kan reageren. En deze actie, het manifesteren van iets, dat kan ik op verschillende manieren vorm geven. Ofwel door mijn stem te gebruiken en trachten iedereen te overtuigen van het een of het ander, ofwel door op elk artikel wat bij mij mijn ketterse inborst oproept een reactie te plaatsen. Dat zou ik wellicht gedaan hebben pré Human Design. Maar nu, nu kies ik voor een andere vorm van manifestatie. Ik schrijf. Ik laat mijn vingers gaan over het toetsenbord en zie wat er uit komt. Ik zie de ketterij voor mijn ogen verschijnen. En weet dan dat wat er uitkomt ook echt datgene is wat ik voel. Waar ik voor sta. En soms publiceer ik het en soms ook niet.

 

Dansen op de muziek van het leven

Een individueel mens is melancholisch van aard. Creativiteit ontstaat wanneer de melancholie omarmd wordt en aanvaard. Ik geef me over aan het gevoel van melancholie en schrijf op wat er in die puls-energie tot me komt. Het is een fantastische manier van verwerken. De mooiste muziekstukken zijn in melancholie geschreven. In de ruimte tussen de noten. Dansen op de muziek van het leven. In het moment, in het nu.