Vragen staat vrij

Wat leert het leven zelf je toch onwijs veel op het moment dat je even niet kunt zoals je normaal kunt. Niet alleen omdat je je eigen beperkingen voorgeschoteld krijgt op een manier waardoor je leert dat een lichaam hoe dan ook beperkingen kent, maar ook in je beperkingen als het gaat om het vragen van hulp en het samen doen. 

 

Ik heb op 14 november mijn voet gebroken en ben sindsdien ‘iets minder snel’ met alles dan ik normaal gesproken ben. Mijn lijf dwingt me hiertoe. Mijn hoofd vindt het allemaal maar onzin, want ‘hier ga je niet dood aan, gewoon even gips afwachten en hup, weer aan de gang’. Mijn lijf past zich aan, zet zich in op de heling, mijn hoofd is de grote saboteur. 

 

Eerdere ervaringen als stuntelpiloot leerde me echter dat ik bij gebroken botten niet de gemiddelde heling- en hersteltijd van 6 weken heb, maar dat het bij mij gemiddeld 3 maanden duurt voordat het bot ook helemaal is geheeld. Dus toen ik tussen kerst en de jaarwisseling naar het ziekenhuis moest om een foto te maken, kreeg ik het voor mij niet geheel onverwachte nieuws dat het bot 0 mm was aangegroeid en dat ik dus nog 4 weken in een “Airwalker” moest en dan 2 weken in een hele stevige schoen om dan op 7 februari opnieuw een foto te maken en te kijken hoe de zaak er dan voor zou staan. Prima, ik had niet anders verwacht. Wel lekker dat ik die airwalker er dan in de avond en nacht en vooral tijdens het douchen even af kan doen, dit voelde als een reuze stap voorwaarts.

 

Wat me echter opvalt is, dat met de airwalker er ook meer beweging komt. Met andere woorden, het hoofd zegt: “Zo, nu heb je een airWALKER dus je kunt ook wel even iets meer rondstappen nu”. En dat betekent dat ik dus minder met mijn been omhoog zit, ik veel meer rondhobbel zonder krukken en ik ook daadwerkelijk weer zo veel mogelijk gewoon zelf doe. En dat levert nu dus een dikke gezwollen enkel op. Mijn lijf zegt: “STOP, terug in je hok!”. 

 

En aangezien ik steeds vaker naar mijn lijf luister en minder naar mijn hoofd, dan zijn dit die mooie lessen. Je lijf die de grenzen aangeeft en dat je moet luisteren. En het leert je ook even weer dat het prima is om hulp te vragen als je in een gezin zit met twee opgroeiende dochters van 11. Want als zij me helpen in het huishouden, kan ik voor mijn voet zorgen. 

 

De manier waarop ik mijn dochters hierin betrek, is een manier die niet gaat over verwend zijn, over de vanzelfsprekendheid die ik verwacht dat ze me helpen en dat ze uit zichzelf allerlei dingen gaan doen om mij het leven even wat makkelijker te maken. Pre-Human Design had ik dat gedaan. Dan hadden ze gewoon opdrachten gekregen en had ik regelmatig gefrustreerd aan tafel gezeten met een groot vraagteken boven mijn hoofd waarom ze ‘het niet zien en waarom ze niet uit zichzelf alles gewoon doen’. Iets wat we in onze maatschappij ook zo ontzettend waarderen. ‘Toon lef, pak je kansen, doe dit, doe dat, zet die stap, initieer en als jij het initiatief neemt dan kom je er wel…’. 

 

Nou nee. Voor 70% van de populatie geldt dat helemaal niet. Deze mensen worden pas aangezet als ze ergens voor worden gevraagd. Dan kan de krachtige motor die ze in zich hebben zitten, de levenskracht energie die ze hebben, worden aangezet. En dan is de hoeveelheid werk die er wordt verzet werkelijk indrukwekkend.

 

Mijn tweelingdochters hebben dat dus ook. Ik voed ze op ingevolge hun design. En dat wil zeggen dat ik niet van ze verwacht dat ze zelf initiatief tonen maar dat ze in response leven. En dat betekent dat ik ze uit respect voor hoe ze in elkaar zitten en omdat ik ze daarin wil zien, altijd vraag of ze iets willen doen. En ja, het zijn beginnende pubers, dus soms komt daar even een NU achteraan. Maar het begint altijd met een vraag. Hoe makkelijk kan het zijn. 

 

Nu heb ik soms ook niet de energie om alles te vragen. En dit zijn uitdagingen waar ik dan weer even in reflectie naar kijk en dan komen er ideeën waarbij ik blijf vasthouden aan mijn principe dat ik de kinderen wil blijven vragen, maar dat het mij zo min mogelijk energie kost om dat te doen en dat het leven ook gewoon te leuk is om er een gedoe over te maken. 

 

Ik heb dus een tekeningetje gemaakt van de afwasmachine met de vraag of ze deze elke dag om 10:00u willen leegruimen en weer inpakken. En hoe leuk is het dan als je, op het moment dat je deze blog zit te schrijven beneden de geluiden hoort van het leegruimen van de vaatwasser! 

 

Ook in het werk en in situaties waarbij er gedacht en verwacht wordt dat mensen initiatief zouden moeten nemen is het misschien een mooi experiment om eens wat vaker gewoon te vragen aan iemand of deze iets wil doen. Je zult zien dat dit veel vaker tevreden medewerkers oplevert. Al is het alleen al vanwege het contact wat je hebt. Het leven is te mooi en te kort om er een gedoe van te maken. 

 

Vragen staat vrij!